Դավիթ Ղամբարյանը ֆեյսբուքում գրել է․
Նոր էի եկել միացիալ նահանգներ, դաշնակցական թերթի խմբագիրը ցանկություն հայտնեց ինձ տեսնել : Հանդիպեցինք ու պարզվեց, որ նրանք ուզում են ինձ, հայերեն ասաց, վերբովկա անել: Պայմանը հետևյալն էր, ես Լևոն Տեր Պետրոսյանի մասին պետք է վարքաբեկող, խայտառակ անող հոտվածներ գրեի, իսկ նրանք պատրաստ էին ամեն ինչում ինձ աջակցել: Ասացի, չեմ կարող ձեր առաջարկը ընդունել, որովհետև հատկապես օտար երկրում ինձ թույլ չեմ տա վարքաբեկել Հայաստանի հանրապետության նախագահին, մանավանդ որ ձեր թերթը ոչ միայն դաշնակցության անդամները , այլև միացիալ նահանգների ազգային համայքների մամուլը ուսումնասիրող ինստիտուտներն են կարդում: Բացի դա, մենք Լևոն Տեր Պետրոսյանի մասին, որպես նորանկախ Հայաստանի առաջի նախագահի, իրավունք չունենք որև է վատ բան ասել…
Փորձեցին էլի համոզել, գայթակղող առաջարկներ անել, բայց բան դուրս չեկավ: Այդ օրը հասկացա, որ աշխարհի, որ երկրում էլ, որ լինեմ, դաշնակներից պետք է 100 կիլոմետր հեռու փախնեմ : Նրանց համար երկիրն էլ , հայրենիքն էլ, ժողովուրդն էլ կարևոր են, եթե իրենց շահերին են ծառայում, հակառակ դեպքում թքած ունեն ժողովրդի վրա էլ, հայրենիքի վրա էլ: Այսօր, երբ տեսնում եմ, թե կիլկիները և գեղամիկները ինչպիսի հակակրանքով ու առհամարանքով են վերաբերվում հայ ժողովրդին, որոնք մի երկու դրամի համար չեն ծախում իրենց խիղճը և չեն պարում ռոբասեռժադաշնակների դուդուկի տակ, ինչպես են վիավորում մարդկանց , ծեծի ենթարկում տարեցներին, փողոցներում հասրակած տների մակարդակի էժան ներկայացումներ սարքում, չեմ զարմանում, որովհետև քոչի փողերն են տեսել ու ուղեղները մթագնել է…Դա է դրանց էությունը…