Երեւանի կենտրոնում՝ Բաղրամյան փողոցում նախ խորոված պատրաստելը, հետո պետության ղեկավարի ու նրա տիկնոջ գնդակահարությունը բեմադրելը մտավոր այլասերվածություն է։ Իսկապես մնացել ենք սեւ ու գորշ երկու քարերի արանքում։ Մի կողմ գնաս “մերոնք” են՝ դատարկախոս, տգետ, ինքնասիրահարված, մյուս կողմ գնաս կրկին “մերոնք” են՝ ծառայամիտ, մորթապաշտ, ագահ։ Թումանյանը կասեր՝ հոգնել եմ նոր ընկերի ու հին ցարի արանքում։ Մի կողմում չեն կարողանում իրական դատեր անցկացնել՝ ապացուցելով սեւերի հանցավոր բնույթը, մյուս կողմում չեն կարողանում իրական դատեր բեմադրել՝ կոնկրետ փաստերի վրա ապացուցելով գորշերի ապիկարությունն ու հանցավոր անգործությունը։ Իսկ գնդակահարություն բեմադրելը մասնագիտական որակներ չի պահանջում․ կանգնեցնում ես պատի տակ ու ձգանը քաշում, հանդիսատեսը ծափ է տալիս, բոլորը հոգեկան բավարարվածություն են ստանում։ Հաց ու զվարճանք, խորոված ու գնդակահարության բեմականացում, այն ամենը, ինչ պետք է ամբոխին։ Իսկ ժողովուրդը դեռ սպասում է․․․
