Երբեմն մտածում եմ, որ այն ինչ եղավ շատ օրինաչափ էր ու այդպես էլ պետք է լիներ: Բայց ափսոս որ երբ աղետը հասնում է, 18-20 տարեկաններն են զոհվում, ոչ թե սրա նմանները, որ տարիներով պատրաստում էին այդ աղետը, բայց հիմա էլ չեն հագեցել 4000 ջահելի արյունով ու նորից արյուն են տենչում: Սրանք չեն կշտանում արյունով, որովհետև այդ արյունը երբեք իրենցը չի լինում, այլ 18 տարեկան երեխայինը, որը բոլորովին ուրիշ երազանքներ ուներ, ոչ թեզոհվելը , ոչ թե բոլորի հետ թշնամանալը:
