Դեպի բարոյական հաղթանակներ
«Պատմության համար կհրահրվի մի փոքր պատերազմ՝ մի քանի հարյուր կամ մի քանի հազար զոհով։ Ռազմական օգնություն կխնդրվի հավանական դաշնակից պետությունից։
Հավանական դաշնակիցը չի գա, և կստացվի ամեն անգամվա պես․ դաշնակիցները ուխտադրուժ դուրս եկան, իսկ Զոդի ճակատամարտը կարելի է բարոյական հաղթանակ համարել, որովհետև թշնամին Էջմիածին չմտավ:
Այլ հարց է, որ դեռ 5-10 տարի բանակցություններ կվարենք՝ ոսոխի զորքը Զանգեզուրից դուրս բերելու հարցի շուրջ: Այդ ընթացքում Եթովպիայի պառլամենտը կդատապարտի հայերի ցեղասպանությունը, Սփյուռքը ժամանակ առ ժամանակ ցույցեր կանի Ադրբեջանի ու Թուրքիայի դեսպանատների դիմաց՝ զորքերը դուրս բերելու պահանջով…
Բայց դա արդեն կլինի ճակատագրի հեգնանքը: Ճակատագիր, որից պրծում չկա»:
Նախկին և ներկա իշխանություններին կարելի է դատել՝ իմանալ-չհասկանալու գործով: Վանո Սիրադեղյանի այս տողերի մասին ավելի քան 20 տարի իմացել են, կարդացել, բայց չեն հասկացել: Եվ հիմա էլ չեն հասկանում:
Հիմա Վանոյի այս խոսքերը ակտիվ տարածում են համացանցում: Բանը հասել է նրան, որ նույնիսկ ԱԺ պատգամավոր Սոֆյա Հովսեփյանն է դա իր էջում տեղադրել: Այն Սոֆյա Հովսեփյանը, որն ընդամենը մեկ տարի առաջ հողատու և կենդանի արարած էր համարում բոլոր նրանց, ովքեր խոսում էին փոխզիջումների, խաղաղության մասին: Մինչդեռ չգիտի, որ Վանո Սիրադեղյանը սա գրել էր 2000-ականների սկզբներին՝ զգուշացնելով, թե Ռոբերտ Քոչարյանն ուր է տանում Հայաստանը: Իսկ հիմա Սոֆյա Հովսեփյանը իր էջում տեղադրում է իր իսկ խոսքերով՝ հողատուի գրածը՝ իր գաղափարական հոր մասին: Այ, սենց է լինում:
Ահա այսպես, պետությունը անհասկացող, դիլետանտ, շուստրի իշխանությունների ձեռքում 20 տարվա ընթացքում խաղալիքի վերածվեց: Ում ձեռքն ընկնում է, խաղում է: Հիմա Ադրբեջանի ձեռքն է ընկել: Մենք ընտրությունների ենք պատրաստվում, իսկ իրենք՝ պատերազմի: Մեր իշխանություններն ասում են՝ ապագա կա, իսկ թուրքերը իրար մեջ գրազ են գալիս, թե ով և որտեղ ավելի երկար սահմանը կանցնի ու կադաստրից տեղեկանք կներկայացնի, թե այդ տարածքը իրենցն է:
Շարունակությունը կարդացեք 4rd.am կայքում։